Najważniejsze polecenia Linuxa, które każdy użytkownik powinien znać

System Linux to potężne narzędzie, które oferuje użytkownikom ogromną elastyczność i kontrolę nad ich środowiskiem pracy. Jednak aby w pełni wykorzystać jego potencjał, warto poznać kluczowe polecenia, które są niezbędne zarówno dla początkujących, jak i zaawansowanych użytkowników. W tym artykule przedstawimy i omówimy najważniejsze polecenia w systemie Linux, które każdy użytkownik powinien znać.

1. Podstawowe polecenia nawigacyjne

  • pwd – Wyświetla bieżącą ścieżkę katalogu, w którym się znajdujesz:
  • ls – Listuje zawartość katalogu. Można użyć opcji -l dla szczegółowego widoku lub -a aby pokazać ukryte pliki:
  • cd – Zmienia katalog. Na przykład cd /home/user przeniesie Cię do katalogu /home/user:
  • mkdir – Tworzy nowy katalog:
  • rmdir – Usuwa pusty katalog:

2. Zarządzanie plikami

  • cp – Kopiuje pliki lub katalogi:
  • mv – Przenosi lub zmienia nazwę plików/katalogów:
  • rm – Usuwa pliki lub katalogi. Użyj opcji -r aby usunąć katalog z zawartością:
  • touch – Tworzy pusty plik lub aktualizuje czas modyfikacji istniejącego pliku:

3. Zarządzanie procesami

  • ps – Wyświetla aktualnie uruchomione procesy. Użyj opcji -aux aby zobaczyć wszystkie procesy:
  • top – Wyświetla dynamiczną listę procesów w czasie rzeczywistym:
  • kill – Zatrzymuje proces o podanym ID:
  • bg i fg – Zarządzanie procesami w tle i na pierwszym planie:

4. Zarządzanie użytkownikami i uprawnieniami

  • sudo – Pozwala na wykonanie polecenia z uprawnieniami administratora:
  • chmod – Zmienia uprawnienia do plików/katalogów:
  • chown – Zmienia właściciela pliku/katalogu:
  • useradd i userdel – Dodaje i usuwa użytkowników:

5. Sieć i komunikacja

  • ping – Sprawdza połączenie z innym hostem:
  • ifconfig – Wyświetla informacje o interfejsach sieciowych:
  • ssh – Łączy się zdalnie z innym komputerem:
  • scp – Kopiuje pliki przez SSH:

6. Przykłady użycia poleceń

Poniżej znajduje się przykład użycia kilku omówionych poleceń:

  • chmod – Zmienia uprawnienia do plików/katalogów:
  • chown – Zmienia właściciela pliku/katalogu:
  • useradd i userdel – Dodaje i usuwa użytkowników:

7. Zarządzanie dyskami i systemem plików

  • df – Wyświetla informacje o dostępnej przestrzeni na dyskach:
  • du – Pokazuje rozmiar plików i katalogów:
  • mount – Montuje system plików:
  • umount – Odmontowuje system plików:

8. Wyszukiwanie plików

  • find – Wyszukuje pliki w systemie:
  • locate – Szybkie wyszukiwanie plików w systemie:
  • grep – Wyszukuje wzorce w plikach:
  • which – Znajduje pełną ścieżkę do wykonywalnego pliku:

9. Komunikacja z systemem

  • echo – Wyświetla tekst na ekranie:
  • cat – Wyświetla zawartość pliku:
  • more – Wyświetla zawartość pliku strona po stronie:
  • less – Zawiera funkcje podobne do more, ale oferuje więcej opcji nawigacji:
  • man – Wyświetla podręcznik użytkownika dla polecenia:

10. Praca z archiwami

  • tar – Tworzy archiwum lub rozpakowuje je:
  • zip – Tworzy archiwum ZIP:
  • unzip – Rozpakowuje pliki ZIP:
  • tar -xvzf – Rozpakowuje archiwum TAR.GZ:
  • gzip – Kompresuje pliki w formacie .gz:
  • gunzip – Rozpakowuje pliki .gz:

11. Monitorowanie systemu

  • uptime – Wyświetla czas działania systemu oraz obciążenie:
  • dmesg – Wyświetla komunikaty systemowe związane z rozruchem i sprzętem:
  • iostat – Pokazuje statystyki wejścia/wyjścia systemu:
  • free – Pokazuje informacje o pamięci RAM:
  • netstat – Wyświetla informacje o połączeniach sieciowych:
  • ss – Nowoczesna wersja netstat, służy do monitorowania połączeń sieciowych:

12. Praca z logami systemowymi

  • journalctl – Przegląda logi systemowe:
  • tail – Wyświetla ostatnie linie pliku:
  • logrotate – Automatycznie zarządza logami:

13. Zaawansowane operacje na plikach

  • ln – Tworzy dowiązanie do pliku:
  • xargs – Przesyła argumenty z wejścia do innych poleceń:
  • chmod – Zmienia uprawnienia do plików/katalogów:
  • chattr – Zmienia atrybuty plików:

System Linux oferuje szeroki zestaw poleceń, które pozwalają na pełną kontrolę nad komputerem. Kluczowe polecenia, jak ls, cd, cp, czy rm, są używane na co dzień do nawigacji po systemie plików, zarządzania plikami oraz katalogami. Aby skutecznie opanować te komendy, najlepiej zacząć od tych, które są najbardziej przydatne w codziennej pracy. Przykładowo, polecenia do nawigacji po katalogach i zarządzania plikami są fundamentalne i wymagają praktyki, aby stały się intuicyjne. Inne polecenia, takie jak ps do monitorowania procesów, ping do testowania połączeń sieciowych, czy chmod do zmiany uprawnień, również warto poznać, aby móc w pełni wykorzystać moc systemu Linux.

Aby uczyć się skutecznie, warto zacząć od eksperymentowania z poleceniami w praktyce. Tworzenie plików, katalogów, kopiowanie i usuwanie danych pozwala na zapoznanie się z ich działaniem. Z czasem warto zacząć łączyć różne polecenia, by rozwiązywać bardziej zaawansowane problemy, jak monitorowanie procesów, zarządzanie użytkownikami czy praca z logami systemowymi. Można także korzystać z dokumentacji, np. man lub stron internetowych, aby zgłębiać szczegóły każdego polecenia i jego opcji.

Pamiętaj, że regularne korzystanie z terminala pozwala na naukę nawyków, które sprawią, że obsługa systemu Linux stanie się bardziej naturalna. Częste korzystanie z poleceń, rozwiązywanie problemów oraz eksperymentowanie z nowymi komendami to najlepszy sposób na opanowanie systemu i wykorzystywanie go w pełni.

Linux to naprawdę potężne narzędzie, które daje ogromną kontrolę nad systemem… ale pamiętaj, nie eksperymentuj na produkcji! W końcu, eksperymentowanie na serwerze produkcyjnym to trochę jak gra w rosyjską ruletkę — tylko że z większymi konsekwencjami. Jeśli chcesz poczuć się jak prawdziwy Linuxowy magik, zawsze testuj swoje komendy na środowisku deweloperskim. Tylko wtedy będziesz w stanie uczyć się na błędach, zamiast szukać przyczyny zniknięcia kilku gigabajtów danych. A jeśli nie wiesz, co robisz, po prostu wezwij swoją niezawodną broń: man!

Ulepszanie zarządzania maszynami wirtualnymi za pomocą agenta gościa QEMU na Proxmox


Zastanawiałeś się kiedyś, jak usprawnić zarządzanie i monitorowanie maszyn wirtualnych w swoim środowisku Proxmox? QEMU Guest Agent to prawdziwy przełom, oferujący narzędzia, które znacząco ułatwiają interakcję z wirtualnymi systemami. Przyjrzyjmy się, jak to narzędzie może zmienić twoje podejście.

Dlaczego QEMU Guest Agent jest niezbędny?

  • Synchronizacja czasu: Utrzymanie spójnego czasu pomiędzy maszynami wirtualnymi a hostem może być trudne, ale QEMU Guest Agent automatyzuje to, zapewniając płynne działanie operacji zależnych od czasu.
  • Zarządzanie zasilaniem: Wyobraź sobie możliwość wyłączania lub restartowania maszyn wirtualnych bezpośrednio z panelu Proxmox — nie ma potrzeby logowania się do każdej VM. To nie tylko wygodne, ale także oszczędza czas.
  • Monitorowanie systemu: Uzyskaj szczegółowe informacje o systemach plików, aktywności sieciowej i innych parametrach operacyjnych bezpośrednio z hosta. Ten poziom monitorowania pozwala na terminową diagnostykę i regulacje.
  • Zarządzanie dyskami: Obsługa operacji na dyskach bez konieczności bezpośredniej interwencji na VM ułatwia tworzenie kopii zapasowych i przywracanie danych jak nigdy dotąd.

Konfiguracja QEMU Guest Agent na twoim serwerze Proxmox

Uruchomienie QEMU Guest Agent obejmuje kilka prostych kroków:

  • Aktywacja Agenta: Zaloguj się do panelu Proxmox, przejdź do sekcji 'Opcje’ wybranej maszyny wirtualnej i upewnij się, że opcja 'QEMU Guest Agent’ jest zaznaczona.

Następnie instalacja na maszynie wirtualnej Ubuntu:

W celu sprawdzenia, czy odpowiednio działa qeumu-guest-agent możesz wykonać polecenie:

QEMU Guest Agent nie tylko ułatwia życie, automatyzując rutynowe zadania — również zwiększa bezpieczeństwo i efektywność twojego wirtualnego środowiska. Niezależnie od tego, czy zarządzasz pojedynczą maszyną wirtualną czy całym zbiorem, jest to nieocenione narzędzie w twoim arsenale.

Automatyczne usuwanie najstarszych plików na zdalnym dysku QNAP przez SSHFS


Automatyzacja Zarządzania Przestrzenią Dyskową w Środowisku Linux

W dzisiejszym cyfrowym świecie, gdzie dane gromadzone są w coraz większych ilościach, zarządzanie przestrzenią dyskową staje się kluczowym elementem utrzymania efektywności operacyjnej systemów. W tym artykule przedstawię skrypt, który automatyzuje proces zarządzania przestrzenią na zdalnym dysku montowanym przez SSHFS, szczególnie przydatny dla administratorów systemów, którzy regularnie muszą radzić sobie z zapełniającymi się nośnikami danych.

Wymagania wstępne

Przed rozpoczęciem, upewnij się, że na twoim systemie zainstalowane jest SSHFS oraz wszystkie niezbędne pakiety umożliwiające jego prawidłową pracę. SSHFS pozwala na montowanie systemów plików zdalnych przez SSH, co jest kluczowe dla działania naszego skryptu. Aby zainstalować SSHFS oraz niezbędne narzędzia, w tym pakiet umożliwiający przekazywanie hasła (sshpass), użyj poniższego polecenia:

Skrypt Bash do zarządzania przestrzenią dyskową

Nasz skrypt Bash skupia się na monitorowaniu i utrzymaniu określonego procentu wolnej przestrzeni dyskowej na zdalnym dysku, montowanym za pomocą SSHFS. Oto główne funkcje skryptu:

Definicja Celów:

TARGET_USAGE=70 – procent przestrzeni dyskowej, który chcemy utrzymać jako zajęty. Skrypt będzie działał na rzecz utrzymania przynajmniej 30% wolnego miejsca na dysku.

Punkt Montowania i Ścieżki:

MOUNT_POINT=”/mnt/qnapskorupki” – lokalny katalog, w którym montowany jest zdalny dysk. TARGET_DIRS=”$MOUNT_POINT/up*.soban.pl” – ścieżki katalogów, w których skrypt będzie szukał plików do usunięcia, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Funkcja check_qnap: Ta funkcja sprawdza, czy dysk jest zamontowany i czy katalog montowania nie jest pusty. Jeśli są problemy, skrypt próbuje odmontować i ponownie zamontować dysk, używając sshfs z hasłem przekazanym przez sshpass.

Usuwanie Plików: Skrypt monitoruje użycie dysku i, jeśli przekroczone jest TARGET_USAGE, znajduje i usuwa najstarsze pliki w określonych katalogach aż do osiągnięcia docelowego poziomu wolnej przestrzeni.

Przykładowe wywołanie skryptu:

skrypt zaczyna pracę i stopniowo usuwa pliki

skrypt będzie pracować aż do osiągnięcia 70% zgodnie z założeniem:

Skrypt pracuje do osiągniecia 70%

Pobieranie skryptu i dodawanie do crontaba

Skrypt oczywiście należy dostosować pod swoje wymagania, jednak jeśli chcesz go pobrać i dodać do crontaba to:

Jeśli chcemy zautomatyzować proces usuwania np pod koniec dnia, to warto dodać do crontaba następujący wpis:

Skrypt będzie się uruchamiać w tym przypadku o 23:55 każdego dnia:

Należy zachować powyżej odpowiednią ścieżkę do skryptu.

Bezpieczeństwo i optymalizacja

Skrypt używa hasła wprost w linii komend, co może stanowić ryzyko bezpieczeństwa. W praktycznym zastosowaniu zaleca się użycie bardziej zaawansowanych metod autentykacji, na przykład kluczy SSH, które są bezpieczniejsze i nie wymagają jawnej obecności hasła w skrypcie. Jednak w przypadku QNAPa posłużyliśmy się hasłem pisząc ten skrypt.

Podsumowanie

Prezentowany skrypt jest przykładem, jak można automatyzować codzienne zadania administracyjne, takie jak zarządzanie przestrzenią dyskową, zwiększając tym samym efektywność i niezawodność operacji. Jego implementacja w realnych środowiskach IT może znacznie usprawnić procesy zarządzania danymi, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie szybkie reagowanie na zmiany w użyciu dysku jest krytyczne.

Jak automatycznie wyłączyć laptopa przy niskim stanie baterii w systemie Linux

Automatyczne wyłączanie laptopa przy niskim stanie baterii

Zachowanie długiej żywotności baterii i ochrona danych są kluczowe dla użytkowników laptopów. W tym artykule pokażemy, jak stworzyć prosty skrypt Bash, który automatycznie wyłączy Twój laptop, gdy poziom naładowania baterii spadnie poniżej 20%. Dodatkowo, dowiesz się, jak ustawić crontab, aby skrypt był uruchamiany co 10 minut, zapewniając ciągłe monitorowanie.

Tworzenie skryptu Bash

Skrypt Bash, który przygotowaliśmy, będzie sprawdzać aktualny poziom naładowania baterii i porównywać go z ustalonym minimalnym progiem. Jeśli poziom baterii spadnie poniżej tego progu, skrypt inicjuje wyłączenie systemu, co pomaga w ochronie danych i sprzętu.

Możesz też pobrać skrypt:

Nie zapomnij o nadaniu uprawnień do uruchamiania go:

Konfiguracja Crontab

Crontab to narzędzie, które pozwala na planowanie zadań w systemie Linux. Dzięki niemu możemy ustawić regularne sprawdzanie stanu baterii.

Podsumowanie

Dzięki temu rozwiązaniu, możesz być spokojny o stan swojego laptopa nawet podczas intensywnego użytkowania. Automatyczne wyłączanie przy niskim stanie baterii nie tylko chroni sprzęt, ale także pomaga w utrzymaniu dłuższej żywotności baterii.

Rozszerzanie Przestrzeni Dyskowej w Linux: Przewodnik Krok po Kroku z Użyciem LVM i fdisk

Poszerzanie przestrzeni dyskowej w wirtualnych maszynach Linux to kluczowy element zarządzania systemami serwerowymi. W tym artykule pokazujemy, jak efektywnie zwiększyć przestrzeń dyskową używając narzędzi LVM i fdisk, bazując na rzeczywistych danych z systemu.

Wstępne przygotowania

Przed przystąpieniem do zmian w partycjach i woluminach, ważne jest, aby sprawdzić aktualny stan dysków w systemie. Użyjemy polecenia lsblk, aby zidentyfikować dostępne dyski i partycje.

Oto przykład wyniku polecenia lsblk na maszynie:

Tworzenie snapshotów

Zanim przystąpimy do zmian w konfiguracji dysków, zaleca się wykonanie snapshotu woluminów LVM, aby zapewnić możliwość przywrócenia danych w przypadku nieoczekiwanych problemów.

Modyfikacja partycji

Następnie, przystępujemy do modyfikacji partycji, korzystając z fdisk. Usuwamy istniejącą partycję, a potem tworzymy nową, która wykorzysta całą dostępną przestrzeń na dysku sdb.

Zapis zmian

Po prawidłowym skonfigurowaniu partycji, korzystamy z komendy w w fdisk, aby zapisać zmiany i zaktualizować tabelę partycji.

Wykonanie pvscan

Po modyfikacji partycji, wykonujemy polecenie pvscan, aby system mógł zaktualizować informacje o dostępnych fizycznych woluminach.

Konfiguracja LVM

Po zapisaniu zmian w tabeli partycji, musimy zaktualizować konfigurację LVM, aby uwzględnić nową przestrzeń dyskową. Używamy polecenia lvextend z automatycznym rozszerzaniem systemu plików.

Podsumowanie

Rozszerzenie przestrzeni dyskowej na wirtualnej maszynie Linux poprawia wydajność i dostępność przestrzeni do przechowywania danych. Dzięki opisanym krokom, zarządzanie przestrzenią dyskową w systemach wykorzystujących LVM staje się prostsze i bardziej efektywne.

Rozwiązywanie problemów z klastrami Proxmox i przywracanie kontenera LXC

Podczas zarządzania klastrami Proxmox można napotkać różne trudności techniczne, takie jak niespójności w konfiguracji klastra lub problemy z przywracaniem kontenerów LXC. Znalezienie i rozwiązanie tych problemów jest kluczowe dla utrzymania stabilności i wydajności środowiska wirtualizacji. W tym artykule przedstawiam szczegółowy przewodnik, jak zdiagnozować i rozwiązać problem z nieosiągalnym węzłem oraz jak pomyślnie przywrócić kontener LXC.

Zanim przystąpisz do jakichkolwiek działań, upewnij się, że masz aktualny backup systemu.

Diagnostyka stanu klastra Proxmox

oraz:

Aby zrozumieć stan klastra, wykonaj na węźle node-up-page-04 polecenie:

Oczekiwany output:

Następnie sprawdź szczegółowe informacje o klastrze za pomocą polecenia:

Oczekiwany output:

Usuwanie pliku konfiguracyjnego kontenera i czyszczenie danych

Odkryłem, że plik konfiguracyjny kontenera 107 wciąż istnieje na systemie plików klastra w ścieżce:

Output:

Aby usunąć ten plik i wszelkie pozostałości danych związanych z odłączonym węzłem, wykonaj:

Przywracanie kontenera

Po usunięciu pliku konfiguracyjnego, przywróciłem kontener LXC na węźle node-up-page-04 za pomocą polecenia:

Output:

Proces przywracania zakończył się pomyślnie, a kontener był gotowy do użycia. Ten przypadek pokazuje, jak ważna jest dokładna diagnostyka i zarządzanie plikami konfiguracyjnymi w Proxmox podczas pracy z klastrami. Warto prowadzić regularne przeglądy konfiguracji, aby unikać niespójności i problemów operacyjnych w przyszłości.

Rozwiązywanie problemów związanych z performance_schema w MySQL


Podczas codziennej pracy z bazami danych MySQL, mogą pojawić się specyficzne wyzwania, takie jak brakujące tabele lub błędy związane z nierozpoznaną bazą danych performance_schema. Te problemy mogą znacząco wpływać na wydajność i stabilność systemów bazodanowych, a ich diagnozowanie i rozwiązywanie bywa często skomplikowane i czasochłonne. Aby ułatwić to zadanie, stworzyłem ten przewodnik, który jest wynikiem moich doświadczeń oraz sprawdzonych praktyk. Zapewniam kompleksowe podejście do identyfikacji i naprawy problemów związanych z performance_schema. Jest to dosyć proste zaimportowanie schematu z nowo zbudowanej bazy danych.

Oczywiście przed całą operacją należy wykonać backup bazy najlepiej.

Początkowa diagnoza w MySQL

Zacznij od zidentyfikowania problemu w powłoce MySQL:

Utworzenie nowego schematu Performance Schema w MySQL

Tworzenie nowego schematu performance schema z linii komend MySQL:

Operacje serwerowe do ustanowienia nowego środowiska MySQL

Wracamy do systemu, aby skonfigurować czyste środowisko MySQL:

Następnie, uruchom MySQL w trybie bezpiecznym, aby skonfigurować go – bez zewnętrznych przerwań sieciowych:

Konfiguracja i weryfikacja w MySQL

Powróć do linii komend MySQL, aby zweryfikować konfigurację i skonfigurować nową bazę danych:

Jak widać, tutaj performance_schema działa poprawnie.
Zaktualizuj hasło roota w środowisku MySQL, aby zabezpieczyć nową instalację:

Uruchom ponownie MySQL w trybie bezpiecznym, aby upewnić się, że wszystkie konfiguracje zostały zastosowane:

Konfiguracji MySQL na serwerze w celu uruchomienia nowej bazy danych

Po zabezpieczeniu nowej konfiguracji MySQL, zaktualizuj konfigurację serwera, aby używać nowego katalogu danych:

Uruchom ponownie usługę MySQL, aby plik my.cnf został wczytany podczas startowania mysqla:

Eksportuj i przywróć schemat Performance Schema w MySQL

Z nową konfiguracją, eksportuj performance_schema za pomocą poleceń MySQL i przygotuj się do jego przywrócenia:

Należy wyłączyć mysqla:

Przywróć oryginalny katalog danych MySQL na serwerze, uruchom ponownie usługę MySQL i zaimportuj wyeksportowany schemat:

Upewnij się, że domyślny silnik przechowywania działa, np:

Nie zapomnij usunąć śmieci:

Jeśli dotarłeś tutaj, pamiętaj o usunięciu backupu bazy danych – o ile wszystko działa. Bo wykonałeś takowy? 🙂

Konfiguracja Kerberosa i montowanie zasobów CIFS w systemach Linux

Upewnij się, że na twoich systemach zainstalowane są następujące pakiety, które są niezbędne do obsługi uwierzytelniania Kerberos oraz montowania systemów plików CIFS:

Inicjalizacja biletu Kerberos

Zainicjuj bilet Kerberos za pomocą poniższego polecenia:

Aby zweryfikować ważność biletu i zobaczyć szczegóły, użyj:

Ręczne montowanie zasobów

Aby ręcznie zamontować zasób CIFS, użyj poniższego polecenia. Zamień twójserwer/twójzasób oraz /twójpunktmonowania na odpowiedni adres serwera i lokalny punkt montowania:

Automatyczne montowanie przez fstab

Dla trwałej konfiguracji, która przetrwa restarty, dodaj poniższy wpis do swojego pliku /etc/fstab:

Podsumowanie

Te ustawienia są kluczowe, aby zapewnić bezpieczny i niezawodny dostęp do zasobów sieciowych przy użyciu Kerberosa w systemach Linux. Zawsze upewnij się, że twoje bilety Kerberos są ważne i odnawiaj je w miarę potrzeby. W przypadku problemów związanych z montowaniem lub uwierzytelnianiem, odwołaj się do dzienników systemowych lub skonsultuj się z administratorem systemu.

Jak zapobiegać hibernacji i uśpieniu na laptopach z debianem i proxmox podczas zamknięcia pokrywy

Serwery wirtualizacyjne bazujące na systemach z rodziny Debian, takie jak Proxmox, są często używane w środowiskach testowych, gdzie ciągła dostępność jest kluczowa. Czasami te serwery są instalowane na laptopach, które są wykorzystywane jako niskobudżetowe lub przenośne rozwiązania. Standardowe ustawienia zarządzania energią w laptopach mogą jednak prowadzić do niepożądanych zachowań, takich jak uśpienie lub hibernacja przy zamknięciu pokrywy. Poniżej opisuję, jak zmienić te ustawienia w systemie operacyjnym bazującym na Debianie, aby zapewnić nieprzerwaną pracę serwera.

Krok 1: Dostęp do pliku konfiguracyjnego

Otwórz terminal i wpisz poniższe polecenie, aby edytować plik /etc/systemd/logind.conf przy użyciu edytora tekstowego (np. nano):

Krok 2: Modyfikacja ustawień logind

Znajdź linijkę zawierającą HandleLidSwitch i zmień jej wartość na ignore. Jeśli linia jest zakomentowana (poprzedzona znakiem #), usuń znak #. Możesz również dodać tę linię na końcu pliku, jeśli nie istnieje.

Krok 3: Zastosowanie i restart usługi

Po wprowadzeniu zmian i zapisaniu pliku, należy zrestartować usługę systemd-logind, aby zmiany weszły w życie. Użyj poniższego polecenia w terminalu:

Dzięki tym zmianom, zamknięcie pokrywy laptopa nie będzie już inicjować hibernacji ani uśpienia, co jest szczególnie ważne w przypadku korzystania z serwerów bazujących na Debianie, w tym Proxmox, jako rozwiązania serwerowe.

Rozszerzanie przestrzeni SWAP na Proxmoxie przy użyciu lvreduce

Wprowadzenie

Zarządzanie pamięcią SWAP jest kluczowym elementem administrowania systemami operacyjnymi Linux, szczególnie w środowiskach wirtualizacji takich jak Proxmox. SWAP służy jako „pamięć wirtualna”, która może być używana, gdy fizyczna pamięć RAM systemu jest zapełniona. W tym artykule pokażemy, jak zwiększyć przestrzeń SWAP na serwerze Proxmox, korzystając z narzędzia lvresize do zwolnienia miejsca na dysku, które można następnie przeznaczyć na SWAP.

Przegląd problemu

Użytkownik chce zwiększyć przestrzeń SWAP z 8 GB do 16 GB, ale napotyka problem braku dostępnej przestrzeni w grupie woluminów LVM, która jest wymagana do zwiększenia SWAP.

Krok 1: Sprawdzenie dostępnej przestrzeni

To polecenie wyświetla grupy woluminów wraz z ich rozmiarami i dostępną przestrzenią.

Krok 2: Zmniejszenie wolumenu

Załóżmy, że istnieje wolumen root o rozmiarze 457.26 GB, który można zmniejszyć, aby uzyskać dodatkowe 8 GB na SWAP. Przed zmniejszeniem wolumenu konieczne jest zmniejszenie systemu plików na tym wolumenie.

Jednakże w przypadku systemu plików XFS, zmniejszenie musi nastąpić w trybie offline lub z live CD.

Krok 3: Użycie lvreduce

To polecenie zmniejszy wolumen root o 8 GB, co potwierdza się komunikatem o zmianie rozmiaru wolumenu.

Krok 4: Deaktywacja SWAP

Przed rozpoczęciem zmian w rozmiarze SWAP, należy najpierw wyłączyć SWAP za pomocą powyższego polecenia.

Krok 5: Rozszerzenie SWAP

Powyższe polecenia najpierw zwiększają przestrzeń SWAP, następnie formatują ją i aktywują ponownie.

Na koniec, weryfikujemy aktywne obszary SWAP używając polecenia powyżej, aby upewnić się, że wszystko zostało poprawnie skonfigurowane.

Proces ten pokazuje, jak można elastycznie zarządzać przestrzenią dyskową na serwerach Proxmox, dostosowując rozmiar SWAP w zależności od potrzeb. Użycie lvreduce wymaga ostrożności, gdyż każde działanie na partycjach i woluminach niesie ryzyko utraty danych, dlatego zawsze zalecane jest wykonanie kopii zapasowych przed przystąpieniem do zmian.